Anathema, İngiltere’de Cavanagh kardeşlerin kurduğu bir rock grubu. İlk olarak doom metal tarzıyla kurulmuş olsa da zaman içerisinde gotik metal, alternative rock, progresivve rock tarzında müzik ürettiler. Birilerinin ayrılıp başkalarının gruba dahil olduğu dinamik kadrosuyla müziğe devam etseler de 2020 yılında bir paylaşımla dağıldıklarını duyurdular. Grup pandeminin de etkisiyle maddi olanaksızlıklara daha fazla dayanamamış ve böyle bir karar almış. 2019’da İstanbul konserine gidemeyen insanlar son şanslarını kaçırdıkları için buna bir hayli üzüldüler.
Şimdi Anathema’nın neden bilinmeye değer bir grup olduğundan bahsedeceğim. Beni en çok etkileyen nokta, herkesi darmadağın eden o müziğin arkasındaki acı. Besteyi yaparken gerçek bir hüzünden beslendiklerini hissediyor olmam.
Bu şarkıyı gitaristimiz Daniel Cavanagh ölen annesine yazmış. Eminim ki severek dinleyen herkes için o “anne” kaybettiği bir yakınına dönüşüyor. Çünkü dünya üzerindeki en acı şey birini bir daha hiç görmeyecek olma durumumuz bence. En ağırı da sesini unutmak. Her gün bu dünyada olduğunu bildiğiniz birinin bir sabah uyandığınızda toprağın altında olduğunu bilmek tokat gibi çarpıyor insanın yüzüne. Bu şarkıda bunu iliklerime kadar hissediyorum.
"In my dreams I can hold you And it feels so real"
Sevdiğiniz birinin ölümünden sonra hayatın devam etmek zorunda olduğunu bilseniz de yaşarken eski tadı alamıyorsunuz. Müzik dinlerken bu şarkıya denk gelmek ondan geriye kalan bir eşyayla gün içinde karşılaşmak gibi aslında. Orada olduğunun farkındasınız ama denk gelince zorunuza gidiyor. Bu sözler de benim için öyle. Bazen bir cümlesine ihtiyaç duyduğum ama bir daha hiç konuşamayacağımı bildiğim sesini unutmaya başladığım o insanlara armağan edilmiş gibi bir şey. Bir insanı müzik dinlerken bu kadar derine sürükleyen çok az şarkı var ve “One Last Goodbye” bence bunlardan bir tanesi.
Danny birkaç sene sonra annesinin ağzından cevap niteliğinde bir şarkı daha yazdı.
Tabii ki bunların arkasındaki acıyı sindirmek kolay olmamalı. Grup dağıldığını söyledikten 2 sene sonra Danny’nin intihara teşebbüs ettiğini ve tedaviye başladığı haberini aldık. Onun için üzülsem de tedaviyle tekrardan hayata sarılmasına çok mutlu oldum. Sanırım artık şarkıları dinlerken bu da aklımda olacak. Ters giden girişimlerin bi’ umut ışığı olma ihtimali.
Anathema bende apayrı yeri olan bir grup. Belki de bu yüzden dönüp dolaşıp hep soluğu depresif bir şekilde onların şarkılarında alıyorumdur, bilemiyorum. Ama siz de bir şans verin isterim. Neden bilmiyorum fakat birbirinden farklı her insanın bir parçasını taşıdığını düşünüyorum. Çünkü herkesin acısı belli bir paydada ortaklaşıyor gibi geliyor bana.
