Nietzsche kitaplarında pek çok konuya değinsede en çok yalnızlıktan yakınıyor. Hislerini, düşüncelerini paylaşabileceği bir dostunun olmaması mutsuzluğunu daha da arttırmış.
Kardeşine yazdığı bir mektupta şu satırlar geçiyor: “İnsanın söyleyecekleri bu kadar çokken susmaya mahkûm olması ne feci! Ben yalnızlık için mi yaratıldım, içimi açacak bir kimseden hep yoksun kalmak için mi? İçini açamamak, gerçekte bütün yalnızlıkların en korkuncu”
Nietzsche’nin içindeki bu fırtınaları mektuplarında yansıtabilmiş peki ya onun kadar bu duyguların altında ezilen bir dost sıcaklığından yoksun diğer insanlar?
Stefan Zweig Nietzsche hakkında şu satırları yazmıştır:
“Friedrich Nietzsche’nin trajedisi tek kişilik bir oyundur. Bu trajedi, yaşamının kısa süren sahnesinde ondan başka hiç kimseye rol vermiyor. Sahneye çığ gibi düşen her bir perdede, yalnızlık içinde mücadele eden bu adam hep tek başınadır. Ona destek veren birileri yoktur, ona karşı koyan birileri de yoktur, o gerilimli ortamı varlığının hoşluğuyla dindiren bir kadın da yoktur yanında.
Her hareket sadece ondan çıkıyor ve geri dönerek sadece ona yükleniyor. İlk başlarda az sayıda suret, gölgesinde sahneye çıkıyor olsa da bu gözü pek girişimine şaşkınlık ve ürküntü içinde suskun hareketleriyle sadece eşlik ediyorlar ama sonrasında tehlikeden uzaklaşır gibi, giderek geri çekiliyorlar. Tek bir insan dahi bu alınyazısının çizdiği çemberin içine girmeye, hatta ona yaklaşmaya cesaret edemiyor. Nietzsche hep kendi başına konuşuyor, kendi başına mücadele ediyor ve kendi başına ıstırap çekiyor. Kimseyle konuşmuyor, ona cevap veren de yok. Asıl dehşet verici olan ise: Kimse onu dinlemiyor.” – Nietzsche / Yaralı Ruhların Şifacısı
Yalnızlık kimine göre tercih olsa da travmatik bir geçmişe sahip olan bireyler üzerinde olumsuz etkiler yaratıyor. Çünkü uzun süre düşünceleriyle baş başa kalan bu insanların akıl sağlığında bozulmalar oluyor, kişinin yalnız kalması kendisiyle hesaplaşmasını sağlar fakat bu hesaplaşma genellikle var oluş sancısına dönüşüyor.
“Bugün bile kalabalıkta ızdırap çekiyorsun ey sen, tek kişi: bugün hâlâ cesaretin ve umutların tam. Fakat bir gün yoracak seni yalnızlık, bir gün kırılacak gururun ve yerinden oynayacak cesaretin. Haykıracaksın bir gün: “Ben yalnızım” diye… Duygular vardır yalnızları öldürmek isteyen; başaramazlarsa öldürmeyi, o zaman kendileri ölmek zorunda kalırlar. Fakat yeter mi senin gücün katil olmaya?”
-Böyle Buyurdu Zerdüşt- Nietzsche
Uzayla – Kültür Evreni
Dinlemek için - Podcast: https://open.spotify.com/episode/1Wj8ObuicWJdXCnLUb3Gjs?si=LHe47quUS2avt222YdQ_WA
Yorumlar (1)
Bir yanıt yazın
Yorum yapmak için giriş yapmalısın.
Yalnızlık temasını harika işlemişsin @lostcontactt