The Worst Person in the World, Oslo üçlemesinin son parçası olarak tanımlanmıştır (Reprise ve Oslo ile, 31 Ağustos) ve üç filmdeki hikayeler ve karakterler farklı olsa da Oslo ve Anders Danielsen’ın biraz fazla ortak noktaları vardır. Örneğin, “ne olabilirdi” üzerine melankolik bir yansımanın her üçünde de bir tema olduğu söylenebilir. Üçlemenin tüm filmlerine çeşitli sinematik hareketler de yansıyor, ancak diğer iki filminden de izler buluyoruz, Bombalardan Daha Yüksek Sesle (2015) ve Thelma (2017).
The Worst Person in the World, önceki tüm filmografiye dayanan bir film gibi hissettirirken, aynı zamanda yeni bir şey ve daha büyük bir adım olarak deneyimleniyor. Trier’in bugüne kadarki beş kurgu filminin yelpazesinin hem tematik hem de tür açısından oldukça geniş olduğu söylense de tanınabilir ve önemli Trier özellikleri, örneğin doğrusal olmayan anlatı biçimi (özellikle Bombalardan Daha Yüksek Sesle iyi geliştirilmiş), içsel gerçekliğin temsilidir (anılar ve rüyalar), çeşitli sanat biçimlerinin (müzik, fotoğraf, çizgi film) aktif olarak kullanıldığı hızlı montajlar ve anlatı seslerinin kullanımı.
The Worst Person in the World’ün ilk bölümünde Julie (Renate Reinsve) ve erkek arkadaşı Aksel (Anders Danielsen Lie) kendilerini iki çift arkadaşıyla birlikte bir gezide bulurlar. Seyirci ve Julie için, daha genç, çocuksuz ve grubun en yenisi için, bazen modernist yazlıktaki parlak yaz günlerinin cehennemden gelen tatil olduğu görünebilir. Bölüm, çok iyi tanımadığınız insanlarla istemeden dayatılan yakınlığın garipliğini ve tatsızlığını mükemmel bir şekilde yakalar: insanların sormayı göze alabileceklerini düşündükleri özel soruları istila etmek, duymamanız gereken argümanlara maruz kalma durumu.
Trier’in filmlerinde tekrar eden bir tema, kendimizi başkalarıyla ilişki içinde sürekli olarak nasıl gördüğümüzdür: Erkek arkadaşlar, olası kız arkadaşlar, ebeveynler, arkadaşlar, bir partide tanıştığımız rastgele insanlar. Ve kendimizi çeşitli rollerimizde nasıl değerlendiriyoruz: İyi bir erkek arkadaş, yazar, arkadaş veya baba mıyım? Dünyadaki en kötü insan mıyım? Söylenen sözlerle ya da başkalarının ve kendi kendime bakışlarımla nasıl tanımlanırım? Kendimin daha iyi bir versiyonu olabilir miyim? Trier’in filmleri hem belirli psikolojik portreler hem de sözcüklerin ve dilin anlamı, imgelerin ve film dilinin anlamları üzerine genel yansımalardır.
The Worst Person in the World’deki diğer filmlerin yankıları sadece Amerikan sinema tarihinden gelmiyor. Trier aynı zamanda Avrupa rol modellerine de yansıyor. Film, diğer şeylerin yanı sıra, Anders Danielsen Lie’nin ilk filmi Herman’a (1990, Erik Gustavson) küçük bir saygı olarak görülebilecek bir çizgiye sahip bir sahne içeriyor. Daha önemli referanslar L’eclisse (1962, Michelangelo Antonioni) gibi modernist filmler ve Jean-Luc Godard, François Truffaut ve Éric Rohmer gibi yönetmenlerdir. Örneğin, Godard’ın Vivre sa vie (film en douze tableaux) (“Hayatını Yaşa”, 1962) adlı filmi de yirmi yaşında bir çocuk olan Nana’nın (Anna Karina) hikayesini ara başlıklarla ve anlatım kullanımıyla 12 bölümde anlatıyor. “Hayatını yaşa” unvanı da dünyanın en kötü insanına çok yakışmıştı. Trier’in filminin Fransızca adı Julie (en 12 chapitres), bir Fransız izleyiciyle bağlantıyı daha da netleştiriyor, ancak yönetmenin sinematik ilham kaynakları gerçekten taze ve farklı bir eserin sadece bir zemini olmaya devam ediyor.
Yazılı başlıklara sahip bölümlerin kullanılması (Quentin Tarantino ve Lars von Trier gibi çağdaş yönetmenlerin de kullandığı bir şey), filmin giriş bölümünde anlatılan yansıtıcı karakterine katkıda bulunuyor. Bölümler ayrıca, tüm sahnelerin tanımlanmış bir anlatı işlevine sahip olması gerekmeyen ve kronolojiyle normalden daha özgür bir ilişkiyi kolaylaştıran bir anlatı sağlar- ikincisi, Trier ve Vogt’un orijinal senaryosunda daha da açık bir şekilde ifade edilir. Trier bölümlerin sırasını değiştirir ve Julie’nin hikayesini neredeyse kronolojik olarak, bir prolog, 12 bölüm ve bir epilog aracılığıyla anlatılacak şekilde düzenler.
Prolog, Julie’nin 20’li yaşlarının başındaki hayatının etkili, eğlenceli ve tipik olarak daha üç boyutlu bir montajıdır; burada tıptan psikoloji çalışmalarına, fotoğrafçılığa ve Aksel ile tanışmadan önce bir dizi erkek arkadaş ve sevgili arasından çeşitli yaşam seçimleriyle öfkelenir. Prolog, Aksel’in dairesine taşınmasıyla sona erer. Kendini adamış ve başarılı bir karikatürist, Julie ise hala “ne olması gerektiğini” arar ve kitapçıda “geçici olarak” çalışır.
Uzayla – Kültür Evreni
