“Seyir eden misin, seyreden misin bu alemde?”
Yoksa sadece rezalet hayat yolculuğunda karşılaştığın her olaya göğsünü açıp açmamakta kararsız kalıp, sonra da kararını veremediğin o olayların altında ezilen ve kendinden uzaklarda yaşayan bir insan mısın? Hani bazı kitaplar vardır ya, bir farkındalık yaratır ve bazı olguları hatırlatır. Aydınlanma yaşarsın ve o aydınlığın ışığında güneşlenirsin. Öyle bir kitap oldu Seyir benim için.
Seyir, öncelikle şunu söylemek istiyor: Hayatta olaylar yaşıyoruz, bu olaylar zamanla anlar olarak etiketleniyor beynimizde. An diye nitelediğimiz her olay; izler, yaralar ve kızarıklıklar bırakıyor bizde. Anlar dışarıdaki hayat tarafından geliyor. Hayatı da insanlar yönlendiriyor. İz bıraktı diye insanlara kızıyoruz, suçu onlara atıyor ve kaçıyoruz hüznümüze, acizliğimize.
Kolay geliyor sorumluluğu başkalarına atmak. Ama izlerin kalıcı olmasına sebep olan biziz; o anda takılı kalıp anın içinden çıkamayan, hapsolduğumuz yerde çığlık dahi atamayan biziz. Onlar sadece bir çentik atıyor ruhumuza, biz o çentiği oyuyor, sürekli ona dokunuyor ve kanatıyoruz. İyileşmesine, yok olmasına ve geçmiş olmasına izin vermiyoruz. Evet, her zaman suç bizde değil. Bazen haksızlığı uğruyor, kötülüğün kurbanı oluyoruz. Acımızdan dolayı gene kendimize dönmemiz gerekiyor. Çünkü tek varlığımız kendimiziz.
Örneğin Mina’nın annesi ve babası ölmüş. Evet, ölmüşler. Her hayatın gerçeği olan o elzem olayla karşılaşmışlar. Ama bunu Mina’yı terk etme maksadıyla yapmamışlar. Ölüm gelmiş, onları kucaklamış ve gitmiş. Mina onlar öldüğü zaman terk edilmiş hissetmiş. O diğer terk edilişlerden biri sanmış bunu da. Anne babası bile onu terk ettiyse diğerleri neden terk etmesinmiş? Mina, terk edilecek kadar kötü, yetersizmiş. Evet Mina çok terk edilmiş ama o en çok terk eden kendisiymiş. Hem de özünü terk ederek.
Yaşanan olayı o anda bırakmak, o olayı heybeye alarak geleceğe taşımamak ve geçmiş ağırlıklardan kurtulma teması çok iyi anlatılmış kitapta. Ma, bu temizlenme sürecini nefes egzersizleri ve meditasyon yaparak kurgulamış ve Mina’ya mentorluk yapmış. Temizlenme, geçmişle yüzleşip onu orada bırakma ve yaşama dönme konusunda. İnsanın hayatına devam ederken iç huzurunu sağlamış olması gerektiğine inanıyorum. İç huzur bazen meditasyonla bazen namaz kılarak sağlanabiliyor. İnsanın kendini dinlediği ve fark ettiği her anı şifadır. Çünkü bu yaşam bizim. Özümüzün her anı da büyülü.
İlişkiler kendimizi var edebileceğimiz alanlar olarak öğretildi bize. Ailede çocuk, okulda öğrenci, ilişkide partner rolünü iyi oynarsak iyi hissedeceğimizi, kabul göreceğimizi sandık. Halbuki önce isim olarak var olmalıydık tüm sıfatları dışarıda bırakarak. Bunun için de önce kendimizle bir ilişki kurmalı, öz olmalıyız. Öz olduğumuz zaman anlıyoruz gerçekliği. Evrenin büyüdükçe ve küçüldükçe aynı olduğunu, bizim evrenin bir toz zerresi olarak koca bir evren olduğumuzu. Ayrıca gerçeğimizi anladığımızda rol yapmıyor, girdiğimiz sıfata bürünüyor ve benliğimize bir parıltı daha katıyoruz. Ne doğru değil mi Mina?
Kitapta beni rahatsız eden bazı kelimeler oldu. “Çakma” kelimesinin sürekli söylenmesi mesela. Ayrıca akıcı, içine çekmiş Türkçe paragraflarda İngilizce kelimeler serpiştirilmesi gözüme battı. Sadelik ve öz üzerine yoğunlaşılan Türkçe bir kitapta, saf Türkçe görmek isterdim sanırım. Ve “İnanırsan her şeyi yapabilirsin.” tarzı demeçler, bana ucuz kişisel gelişim kitaplarını anımsattı. Çünkü inanmak için bile bazı ihtiyaçları karşılamalıyız ve biz Türkiye’de yaşıyoruz.
Basit, anlaşılır bir dönüşüm hikayesi okumak ve bir kadın beynine girmek isterseniz tavsiye ederim. Ancak şunu ısrarla belirtmek isterim ki kendinizi tedavi etmek her zaman kolay olmayabilir. Basit farkındalıklar ve üzerinizde çalışmak için bazı yollara başvurabilirsiniz. Okumak gibi, meditasyon gibi. Ama başa çıkamadığınız ve sıkışmış hissettiğiniz noktada içi boş pozitif cümlelerle kendinizi kandırmak yerine uzman birinden yardım almanız gerekir ve bu çok doğaldır. Hepimiz düşebiliyoruz. Kalkarız. Sorun değil.
İyi ve anda kalın.
Uzayla – Kültür Evreni
